حالا که دیگه نه سایه ی برکتی داریم نه اون حیاط دوست داشتنی پر از خاطره ی خونه ی مادر بزرگ که همه ی صفاش به این بود که آخر هفته بشه و خاله اینا بیان و همون دو روز کم و دور همی جمع بشیم و خوش بگذرونیم . همش فکر میکنم اگه پارسال میدونستم که امسال مهمون عرش نشینی چجوری قدر تمام لحظه ها رو می دونستم؟ گذشته ها گذشت ... هیچ وقت هم بر نمی گرده .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر